Ο Έκτορ παρατήρησε το μασκαρεμένο πρόσωπο ενός παλαιστή ελεύθερης πάλης, όπου κυλούσε ένα δάκρυ. Ξαφνιάστηκε. Πρώτον, οι παλαιστές δεν κλαίνε, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο αξίωμα. Δεύτερον, υπήρχε ένα τεχνικό πρόβλημα. Η μάσκα θα έπρεπε να εμποδίζει τη φυσική ροή των δακρύων. Ακόμα κι έτσι, παρά τις δύο αυτές αντιφάσεις, ο τύπος έκλαιγε σίγουρα. Τον πλησίασε, παραβιάζοντας την προηγούμενη απόφασή του να τα βλέπει όλα από μακριά. Στα μισά του δρόμου, μια παρέα παλαιστές με μάσκες, με κάπες και στολές σε γιορτινά χρώματα (πορτοκαλί, καναρινί, μαύρες ασημοστόλιστες), κουβαλούσαν στους ώμους τους ένα μεγάλο φέρετρο σε μεταλλικό γκρίζο χρώμα. Πίσω τους οι μαριάτσι άρχισαν να τραγουδούν το Son de la negra. Πιο πίσω ακολουθούσαν οι συγγενείς, που έκλαιγαν φυσιολογικά και δικαιολογημένα. Ήταν μια πολυάριθμη λαϊκή οικογένεια, όλοι μέσα στα μαύρα, φίλοι γείτονες, περίεργοι. Ο Έκτορ άναψε ένα τσιγάρο. Έβρεχε.

Ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν καλείται να εξιχνιάσει δύο υποθέσεις συγχρόνως: τη δολοφονία του παλαιστή φίλου του Άνχελ και την αυτοκτονία δύο εφήβων που ήταν παράφορα ερωτευμένοι. Μέσα στην αγαπημένη του Πόλη του Μεξικού -που γίνεται γι\' αυτόν κάθε μέρα όλο και πιο ξένη- ο ιδιωτικός ντετέκτιβ θα πρέπει να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα των θυμάτων που περιπλανιούνται χωρίς ανάπαυλα, αλλά και να ανασυστήσει θλιβερές ιστορίες για χαμένες αγάπες, οι οποίες ίσως να μην υπήρξαν ποτέ.

Δυο φορές πιο ευρηματικός από τον συγγραφέα του, ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν είναι ένας από τους πιο αυθεντικούς ιδιωτικούς ντετέκτιβ της αστυνομικής λογοτεχνίας. Οι περιπέτειές του αποτελούν μια διαρκώς ανανεούμενη ευχαρίστηση για τον αναγνώστη.